Ասեմ ,որ նայել եմ ընադամենը մի քանի վարյրկյան առաջ,ու չգիտեմ միտք առաջացավ,որ տպավորություններովս պետք է կիսվեմ:Խոսքը գնում է ,նորից սիրո մասին:Կարծես թե այս թեման անպակաս թեմա է դարձել բլոգիս համար,բայց ինչևէ:Երկու անձինք,ովքեր սովորում են նույն դպրոցում,ովքեր ամեն օր տեսնում են իրար:Չընկնեմ սար ու ձոր,խոսեմ միայն տպավորություններիս մասին:Անկեղծ կլինեմ սկզբնական շրջանում,ինձ ոչ մի բան չէր ասում այս կինոն,բայց արդեն այն պահից ,երբ ամեն ինչ շատ լավ էր ու ամեն բան ընթանում էր իր իսկ հետքերով պարզվում է ,որ կա ինչ որ մի խոչնդոտ այն իրականացնելու համար, ստիպեց այն կլանված նայել:Հիվանդություն,այսպես է կոչվում այդ խոչնդոտը:Ամեն ինչ մարդու գլխին փուլ է ընկնում,երբ սիրում ես մեկին ու ամեն բան կանես նրա համար,դուք երջանիկ եք,ապրում եմ մեկդ մյուսին հարգելով ու սիրելով,ու հայտնվում է մի բան,որն ուզում է բաժանել այս միությունը:Կարծում եմ իրական կյանքում այդպիսի դեպքեր կան ու շատ հաճախակի կրկնվում են:Կան մի քանի տարբերակներ,որ վարվում են այդ պարագայում սիարց զույգորը:Դրանք երկուսն են,կամ հեռացում կամ էլ,մինչև վերջին պահը նրա կողքին մնալ:Ահա այս դեքպում ընտրվեց ամենաճիշտ որոշումը մնալ ու պայքարել մինչև վերջ:Ավաղ ամեն ինչ չէ ,քր մենք կարող ենք փոխել:Ամեն բան իր ավարտն ունի,հիվանդությունն այս պարագայում գտնվես ավելի ուժեղ:Սակայն դրանից երբեք սերը մարդկանց չպակասեց:Մեկը իրական կյանքում շարունակեց սիրել,մյուսը`անիրական կյանքում:Իսկական սերև սա է:Իսկ ամեն բան իր ավարտն ունի,ավարտվում են այնքան շուտ այն բաները,որոնք այնքան մեզ համար կարևոր են:Կգնա մի օր նա,կգնաս մի օր դու,բայց միշտ հիշիր նրան:
No comments:
Post a Comment