Բաներ կան,որոնց մեջ մարդկանց մեջ փորձում ես հակառակը սերմանել,չցանկանալով նրա մեջ սպանել այդ երևույթի նկատմամբ ամեն ինչ,բայց ինչպես հարկն է մի օր գալիս է ժամանակ,երբ այդ երևույթը գալիս է քեզ այցի.իսկ ինչ անել հենց այդ ժամանակ,իհարկե,ոչմիբան,առաջինը որ գալիս է մտքիդ թե ում գտնես կիսվես,որ քեզ կարողանա օգնի,որ զայրույթդ թափես այդ երևույթի դեմ ,բայց ոչմեկ չկա,միշտ այդ պահին,ինչ-որ մեկը չկա,ոչրին կարող ես վստահել,հետո ցանկանում ես այն մարդուն պատմել,թե ինչ է պատահել քեզ հետ,որին մի քանի օր առաջ փորձում էիր հակառակում համոզես…Միշտ էլ դժվար է ապրել հիասթափություն,երբ դու ինքդ ես փորձում հեռու պահես դա ուրիշներից…Կարծում եմ վերնագիրս ապացուցում է այքան գրած միտքս…
No comments:
Post a Comment